Konuşmalardaki asansör hissini hatırlıyorum demişti.
Ve hemen ardından da çarpık dişleriyle gülümsemişti.
Ne garip bulutlar vardı havada.. Yeşil olanlara aşinaydım lâkin eflatun olanlar ürkütüyordu beni, hiç dokunamadığım sevgilim gibiydiler. Ölüm kokuyorlardı. Biraz daha LSD istiyordu bedenim, zihnimin biraz daha bulanmaya ve karıştırılıp eskiltilmeye ihtiyacı vardı. Mantarlar üzerinde koşuyorduk. Peki ya içimdeki bu yabancı şey neydi ? Bir et parçasıydı belki. Kalbimin uzantısı olma ihtimali daha muhtemel geliyordu bana hep. En yakınımdaki yeşil gözlere bakıyorum ve kararıyor bütün kutular.
"Elimi tut, OROSPU !"
Ama tutmuyordu.
A quoi bon ?
Hiçbiri bilmiyordu ki azıcık fransızca bildiğimi. Benim hakkımda bilmedikleri ne çok şey vardı. 6 yaşında atlattığım kaydırak meselesi hayatımı kaydırmıştı mesela. Arkadaki dişlerimden biri nasıl kırılmıştı ? Sol elimin baş parmağının neden ara sıra uyuştuğunu kim biliyordu ? Ya da her gece zar zor gördüğüm rüyalardaki sabit nesneyi ?
"Dur yalvarırım."
La Clameur Du Silence.
Dark Sanctuary ne güzel söylüyordu ninnimi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder